Niechaj więc nikt o was nie wydaje sądu co do jedzenia i picia bądź w sprawie święta czy nowiu, czy szabatu! Są to tylko cienie spraw przyszłych, a rzeczywistość należy do Chrystusa. Niechaj was nikt nie odsądza od nagrody, zamiłowany w uniżaniu siebie i przesadnej czci aniołów, zgłębiając to, co ujrzał. Taki, nadęty bez powodu zmysłowym swym sposobem myślenia, nie trzyma się mocno Głowy – [Tego], z którego całe Ciało, zaopatrywane i utrzymywane w całości dzięki wiążącym połączeniom członków, rośnie Bożym wzrostem. Jeśli razem z Chrystusem umarliście dla „żywiołów świata”, dlaczego – jak gdyby żyjąc [jeszcze] w świecie – dajecie sobie narzucać nakazy: «Nie bierz ani nie kosztuj, ani nie dotykaj…!» A przecież wszystko to są rzeczy [przeznaczone] do zniszczenia przez spożycie – [przepisy] według nakazów i nauk ludzkich.
Przepisy te mają pozór mądrości dzięki kultowi własnego pomysłu, uniżaniu siebie i nieoszczędzaniu ciała, nie dzięki okazywaniu jakiejś wyrozumiałości dla zaspokojenia ciała [grzesznego].

Kol 2,16-23

Fragment z Kolosan 2,16-23 jest często przywoływany jako argument, by nie osądzać kogoś kto nie święci szabatu (jaki i innych Świąt „żydowskich”). Jednak na równi dobrze, można przyjąć kierunek odwrotny: by nie osądzać tych, którzy szabat (Święta) uznają. (Szczególnie, że oryginał nie ma, często dodawanego do tłumaczeń, słowa wartościującego negatywnie „tylko”.) Prawdziwy problem tego fragmentu polega jednak na tym, że tak naprawdę mówi o praktykach ascetycznych, postach z nastawieniem na wizje i kontakty z aniołami, a nie o kwestiach zachowywania szczególnych dni czy Świąt. Podsumowanie mówiące, że są to tylko ludzkie zwyczaje, nie może się odnosić ani do ofiar, ani Świąt czy też szabatu. Dlaczego? Gdyż żadne z nich nie są wymysłem, ani zwykłych ludzi czy nawet Mojżesza, lecz są nakazem JHWH. Chwilowo pomijamy kwestię czasowości czy wieczności tych przykazań oraz do kogo te nakazy są skierowane. Być może, że jeszcze wrócę do tematu.